Wzorzec sheltie


Wzorzec sheltie z 1966 roku

OWCZAREK SZETLANDZKI – Shetland Sheepdog
Rasa angielska. Wzorzec zatwierdzony przez FCI pod nr 88-b dnia 24 października 1966 r.

Ogólna charakterystyka.

Umożliwienie owczarkowi szetlandzkiemu wykazywanie się wrodzonymi właściwościami psa pasterskiego zapewnia mocna, lecz lekka budowa nie mająca żadnych oznak ociężałości. W typie powinien on być zbliżony do owczarka długowłosego (szkockiego), należy zatem zwracać uwagę na wszelkie od tego odchylenia. Jedną z najważniejszych, o dużym znaczeniu cech, jaką jest wyraz wyglądu ogólnego, zawdzięcza on doskonałej proporcji między czaszką a kufą, prawidłowemu umieszczeniu i trzymaniu uszu, osadzeniu, kształtowi i barwie oczu pełnych wyrazu, spokoju, łagodności, pojętności i czujności. Owczarek ten powinien okazywać swojemu opiekunowi przywiązanie i uległość, a w stosunku do osób mu nieznanych nieufność, jednak bez objawów nadmiernego podniecenia.

I. Wygląd ogólny i właściwości psychiczne

a) Owczarek szetlandzki już od pierwszego wejrzenia powinien sprawiać wrażenie psa łączącego w sobie piękno, pojętność i w wysokim stopniu żywe usposobienie. Ruchy jego powinny być lekkie i zgrabne, a szybkość chodów dostosowana do jego wzrostu. Jego budowa ma się odznaczać doskonałą proporcją kształtów ciała tworzących harmonijną całość. Obfite owłosienie, grzywa na karku i kryza na szyi, delikatnie modelowana głowa o łagodnym wyrazie, tworzą idealny wygląd owczarka szetlandzkiego.

b) Wzrost: wysokość w kłębie psa – 37 cm, suki – 35,5 cm. Dopuszczalne przekroczenie tych wymiarów nie więcej niż 2,5 cm

c) Format: prostokątny; długość tułowia, mierzona od kłębu do nasady ogona, jest nieco większa niż wysokość w kłębie.

II. Głowa

a) Opis całości: oglądana z góry i z boku ma kształt wydłużonego, tępo ściętego stożka zwężającego się, poczynając od uszu, stopniowo ku końcowi nosa. Długość mózgowioczaszki równa się długości kufy mierzonej od wewnętrznych kątów oczu.

b) Czaszka płasko sklepiona, umiarkowanej szerokości między uszami, przy czym szerokość jej jest uzależniona od całkowitej długości głowy, która musi być proporcjonalna do wielkości psa. Guz potyliczny niewidoczny.

c) Krawędź czołowa łagodnie zaznaczona, lecz dostrzegalna.

d) Kufa: linia grzbietu nosa równoległa do linii wierzchu czaszki; policzki płaskie, gładko łączące się z kufą; szczęki mocne z dobrze rozwiniętą żuchwą. Wierzchołek nosa czarny.

e) Wargi szczelnie przylegające.

f) Uzębienie zdrowe, prawidłowo osadzone, zgryz nożycowy.

g) Oczy nadają psu pożądany wyraz. Powinny być średniej wielkości, kształtu migdałowatego, skośnie osadzone, koloru ciemnopiwnego z wyjątkiem psów o umaszczeniu blue-merle, które mogą mieć oczy niebieskie.

h) Uszy małe, średniej szerokości u nasady, umieszczone wysoko, blisko siebie. W stanie spokoju pies trzyma je stulone do tyłu. W stanie czujności zwraca je do przodu trzymając w pozycji półstojącej z załamanymi końcami.

III. Szyja powinna być muskularna, dobrze wygięta, dostatecznie długa, by móc wysoko unosić głowę.

IV. Tułów

a) Grzbiet prosty z lekko wypukłą partią lędźwiową

b) Zad łagodnie przechodzi w kończyny tylne

c) Klatka piersiowa powinna być głęboka, sięgając łokci. Żebra dobrze wysklepione, lecz w dolnej części bardziej płaskie, przez co nie hamują swobody ruchu nóg.

V. Ogon osadzony nisko, o kręgach stopniowo zmniejszających się ku końcowi. Opuszczony w dół powinien sięgać co najmniej do pięt. Owłosiony obficie i, gdy pies jest w ruchu, lekko wygięty w górę, lecz nie unoszony wyżej linii grzbietu.

VI. Kończyny przednie

a) Oglądane z przodu – proste, muskularne, o mocnym kośćcu.

b) Długość podramion od podstawy do łokcia równa się odległości od łokcia do kłębu.

c) Łopatki skośne, nachylone pod kątem 45 stopni, w kłębie przedzielone tylko kręgami grzbietowymi, lecz zbliżone ku sobie w celu dopasowania się do pożądanego wygięcia żeber.

d) Staw łopatkowo-ramieniowy: połączenie w stawie pod kątem prostym

e) Łapa: śródręcze mocne, sprężyste. Palce wypukłe, zwarte w piąstkę owalnego kształtu. Opuszki o grubej skórze.

VII. Kończyny tylne

a) Oglądane z tyłu – proste

b) Uda szerokie, muskularne. Połączenie w stawie biodrowo-udowym pod kątem prostym, podobnie do ukątowania w stawie łopatkowo-ramieniowym.

c) Kolano: ukątowania w stawie goleniowym bardzo wyraźne

d) Staw skokowy nisko opuszczony, o mocnym kośćcu i dobrym wygięciu.

e) Palce jak u kończyn przednich.

VIII. Chody: ruchy owczarka szetlandzkiego powinny być szybkie i płynne. Pies nie powinien w biegu wyrzucać nóg na zewnątrz, krzyżować ich, kołysać się w biodrach, ani też stawiać nóg sztywno.

IX. Owłosienie składa się z długich, twardych i całkowicie twardych włosów okrywowych oraz podszycia z miękkiego (podobnego do wełny), krótkiego i gęstego puchu. Na kufie sierść krótka; bardzo długie, obfite owłosienie tworzy na karku grzywę, a na przedniej stronie szyi kryzę. Na tylnej stronie nóg przednich i zadnich powyżej pięty występuję frędzle; na nogach tylnych poniżej stawu skokowego sierść bardzo krótka. Pies, którego szata włosowa składa się z krótkiej sierści podlega dyskwalifikacji.

X. Umaszczenie: trójbarwne (tricolor) składające się z czarnego koloru na tułowiu z żółtym znakowaniem, przy czym lepsze jest podpalanie o jaskrawym czerwonorudym odcieniu.
Płowe albo jednolite o różnych odcieniach, od złotego aż do ciemnomahoniowego, przy czym kolory powinny być zawsze pełne; albo śniade, na tle o powyższych barwach. Kolor wilczasty nie jest pożądany.
Marmurkowe (blue-merle), tj. na tle niebieskopopielatym, drobne czarne łaty nieregularnego kształtu. Pożądane jest czerwonorude podpalanie, ale brak jego nie stanowi wady. Duże łaty czarne o odcieniu łupkowym lub rdzawym są wysoce niepożądane, zarówno we włosach okrywowych, jak i w podszyciu. Całość powinna się zbliżać do koloru niebieskopopielatego.
Znakowania białe powinny występować na piersi, nogach i końcu ogona. Białe znakowania na wszystkich wymienionych częściach ciała lub tylko na niektórych, są chętnie widziane, ale brak jego nie jest uważany za wadę. Umaszczenie czarno-białe lub czarno podpalane są jednakowo uważane za prawidłowe. Białe plamy na tułowiu są bardzo niepożądane. Wierzchołek nosa ma być czarny przy każdym umaszczeniu.

XI. Wady: czaszka kopulasta lub z płaską, opadającą ku potylicy kością ciemieniową; brak krawędzi czołowej; duże wiszące lub stojące uszy; zbyt rozwinięte kości policzkowe; słabe szczęki; spiczasta kufa; niepełne uzębienie; krzywe przednie nogi, krowia postawa tylnych nóg; haczykowaty koniec ogona, krótki lub zakręcony na grzbiet ogon; umaszczenie białe lub z przewagą koloru białego; różowy lub cielisty kolor nosa; niebieskie oczy przy umaszczeniu innym niż marmurkowe; okrągłe lub jasne oczy; słaby system nerwowy (nerwowość).